Vechten

Zhang SanFeng

Zhang SanFeng was een Taoistische monnik in de 13e eeuw leefde in het Wudan district. Zhang SanFeng wordt vaak genoemd als de grondlegger van Taijiquan. Hier is geen historisch bewijs voor, maar het is wel zeker dat hij 13 Shi (staande houdingen) introduceerde als techniek voor de oorlogvoering tegen de Mongolen.

Tijdens de 13e eeuw bezette Mongolië op gegeven moment heel China. Zhang SanFeng leidde een Taoïstisch klooster in het Wudan gebergte, dat in het geheim functioneerde als opleidingscentrum voor soldaten. Onder de leus ‘zacht kan hard overwinnen’ onderwezen hij en zijn studenten hoe men 13 eenvoudige vechttechnieken kon gebruiken voor oorlogvoering. Zhang SanFeng en zijn volgelingen waren op deze manier actief betrokken bij de opstand tegen de Mongolen.

Na de overwinning op de Mongolen startte de eerste Ming Keizer (uit angst voor zijn positie) een campagne tegen iedereen die tijdens de oorlog macht had gehad in het verzet. Zhang SanFeng en zijn volgelingen vluchtten naar het oosten en doken onder in het Siming gebergte (nu NingBo stad).

Na de dood van de eerste Ming keizer kwamen Zhang SanFeng en zijn volgelingen uit hun schuilplaats en begonnen ze hun systeem openlijk ‘Taijigong’ te noemen (gong = oefening). Hun technieken werden ‘Taiji SaQi’ genoemd: SaQi is de uitspraak voor ‘37’ in het NingBo dialect. In de Taijiquan wereld zou dit onderricht later bekend worden als SimingPai, NanPai of de zuidelijke school. Het systeem gebruikte 37 staande houdingen om spontane beweging op te wekken als de kern van zijn leer.